Πότε; Πόσοι; Με ποιο τρόπο; :Κάποτε, αρκετοί, θα δούμε

Πότε; Πόσοι; Με ποιο τρόπο; :Κάποτε, αρκετοί, θα δούμε


Πότε- πόσοι- με ποιο τρόπο, αναρωτιόταν το αχνιστό (μόλις είχε βγει από το πιεστήριο) φύλλο του Δ.Σ. της ΠΟΣΠΥΔ που πρωτοκυκλοφόρησε στην συγκέντρωση της 03/12/09. Στην προσυνεννοημένη παράσταση της Κατεχάκη ο Υπουργός απάντησε, …του χρόνου, …η πλειονότητα, ενώ το πώς παραμένει παντελώς σκοτεινό. Θα γίνει κάποιος «διάλογος», θα κατατεθεί κάποιο νομοθέτημα το 2011. Αντί για συγκεκριμένες απαντήσεις εισπράξαμε πρόθεση διαλόγου (προσοχή!) και ασαφείς προθέσεις. Με την ομιλία του Υπουργού τα κριτήρια είναι εδώ να μας στοιχειώνουν, η αναφορά στην «πλειονότητα» (και όχι στην ολότητα) των δασοπυροσβεστών, οι αναφορές στους αποφοίτους δημοτικού (?), καθώς και οι αναφορές του Υπουργού σε ειδικότητες και προσόντα. Επίσης είναι απορίας άξιο γιατί ο Υπουργός απευθύνεται σε μας και μας καθιστά κατά κάποιο τρόπο συνυπεύθυνους για την εκπαίδευσή μας, (η οποία ουδέποτε οργανώθηκε σωστά με στόχους, ύλη, εκπαιδευτές, μέθοδο), αναφορά που ίσως υποκρύπτει αξιολόγηση. Επίσης δεν υπήρξε καμία αναφορά στο νούμερο 1 αίτημα της κινητοποίησης «την εξαίρεση από τον νόμο Ραγκούση» που θα απαντούσε εν μέρει στο πως και η ηγετική ομάδα το «έκανε γαργάρα» (σημ.: λάθος να ζητούμε εξαιρέσεις και όχι λύσεις αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Όλα αυτά αναδεικνύουν ότι τα πράγματα παρά ξεκάθαρα είναι και η κινητοποίηση αυτή την χρονική στιγμή όφειλε να απαιτήσει θετική εξέλιξη με ξεκαθάρισμα του τοπίου.

Και να πως κινητοποιηθήκαμε! Ο Χρυσοχοίδης απαίτησε να μην πραγματοποιηθεί η πορεία (μέρες που είναι), η ηγετική ομάδα συναίνεσε και οι πράσινοι συνδικαλιστές (με τα κουστουμάκια) βολτάρανε ικανοποιημένοι (κάτι ξέρανε αυτοί). Έτσι κατανοούμε και τον ρόλο συνδικαλιστών στη συγκέντρωση ως τροχονόμων και οργάνων της τάξης και τα γελάκια και τους χαριεντισμούς ότι μας είχαν μια έκπληξη. Πήγε αντιπροσωπεία στο Υπουργείο να …διαπραγματευθεί τα προσυμφωνημένα και ακολούθησε το σόου Υπουργού-Προέδρου. Ακολούθως καλέσανε το πλήθος να επιβιβαστεί στο μετρό, έτσι ώστε να μπορούμε να καυχιόμαστε ό,τι πρώτοι εμείς διαδηλώσαμε με το μετρό και… «δωρεάν». Αντιδρώντας εκατοντάδες συνάδελφοι περπάτησαν πέντε χιλιόμετρα μέχρι το Υπουργείο Εσωτερικών μην μπορώντας να αποδεχτούν σιωπηλά αυτή την χειραγώγηση. Το δικό μου μπράβο είναι γι’ αυτούς. Στο Εσωτερικών η μόνη έγνοια ήταν μην ανακατευτούμε με τους παρακατιανούς συμβασιούχους του ΥΠΠΟ, διότι εμείς είμαστε άλλο πράμα, …η ελίτ όλων των συμβασιούχων. Αυτό δεν εμποδίζει την ηγετική ομάδα να ισχυρίζεται ότι πήρε μέρος σε σύσκεψη όλων των συμβασιούχων υπό τον Τσίπρα. Ποιόν πάμε να κοροϊδέψουμε ρε Καραμήτρο, πότε δείξαμε ή ζητήσαμε αλληλεγγύη από άλλους συμβασιούχους;

Ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε για λύση τώρα, εμείς δικαιούμασταν λύση εχθές. Το πανό των Μυτιληνιών έγραφε ότι «η εργασία είναι δικαίωμα – αγώνας ανυποχώρητος – λύση τώρα». Είναι δικαίωμα γιατί όπως έγραφε ένα άλλο πλακάτ, «δεκαετίες προϋπηρεσίας, δύο προεδρικά διατάγματα, ένας διαγωνισμός ΑΣΕΠ» αλλά και αντικείμενο και συνθήκες εργασίας που είναι ο ορισμός των πάγιων και διαρκών αναγκών. Το πανό καλούσε σε αγώνα, όχι σε κινητοποιήσεις παρωδία, όχι σε δελτία τύπου γραμμένα από την προηγουμένη. Το κάλεσμα ήταν για συλλαλητήριο - όχι για συγκέντρωση χειροκροτητών. Για να ξεκαθαρίσω ακόμη περισσότερο τα πράγματα, ήταν θετικό ότι η κυβέρνηση δια του Υπουργού θεώρησε ότι είναι πολιτικά εκτεθειμένη στον κλάδο μας και απευθύνθηκε σε μας έστω και με υποσχέσεις. Το θέμα μας όμως δεν έκλεισε, τουναντίον άνοιξε κι άλλο και εμείς αντί να κάνουμε το συνδικαλιστικά ορθό και αυτονόητο, δηλαδή να επιβεβαιώσουμε την ενότητα, αγωνιστικότητα, αποφασιστικότητα, επιμονή, συνέπεια στον ένα και μοναδικό στόχο, λύση του εργασιακού θέματος όλων των συναδέλφων, και την εμμονή μας στην δασοπροστασία και εν γένει προστασία του περιβάλλοντος, διαλύσαμε την συγκέντρωση και πήγαμε με το μετρό…, απίστευτα απαράδεκτο!

Μετά την πορεία του Υπουργού στο λαό και τις τελευταίες υποσχέσεις, ο Υπουργός εξασφάλισε (?) την ησυχία και νομιμοφροσύνη των υπαλλήλων του υπουργείου του για τους επόμενους 15 μήνες, μέχρι και τον Μάρτη του 2011. Η επαγρύπνηση που κάλεσε ο ευφυής Πρόεδρος πιάνοντας το κλίμα αμφιβολίας και εύλογων ερωτημάτων είναι για τα μάτια, ποια επαγρύπνηση, τώρα περιμένουμε τον διορισμό στο σπίτι… . Ήδη η συγκέντρωση της 3 του Δεκέμβρη ήταν σημαντικά μικρότερη από την συγκέντρωση του Μαρτίου και από πολλούς αντικειμενικούς συναδέλφους εκτιμάται μεταξύ 1500 και 2000 συγκεντρωμένων. Το κόστος του να διαδηλώσει κάποιος από νησί είναι περί τα 150 Ευρώ, δύο νύχτες και πολύ ταλαιπωρία στα καράβια και ίσως δύο χαμένα μεροκάματα ή μια γυναίκα μόνη της στο σπίτι με άρρωστα παιδιά. Αυτούς τους ανθρώπους που η ηγετική ομάδα τους μεταχειρίστηκε ως χειροκροτητές χωρίς αξιοπρέπεια, θα έπρεπε να γνωρίζουνε ότι δεν είναι δεδομένοι. Οι συνάδελφοι θα κινητοποιούνται όταν υπάρχουν καθαρές κουβέντες, όταν θα γνωρίζουν τι διεκδικούνε και πως. Η εργοδοσία/ ο Υπουργός από την άλλη πλευρά ξέρει ότι όποιος μπορεί να καταπιεί μία καμήλα μπορεί να καταπιεί και έναν ελέφαντα, όποιος ως απάντηση σε υποσχέσεις, εισπράττει νέες υποσχέσεις, είναι ικανός να καταπιεί και νέες υποσχέσεις. Εκείνος ο διαγωνισμός της Πυροσβεστικής που συζητείται εδώ και μήνες θα πραγματοποιηθεί χωρίς να έχει προηγηθεί λύση του εργασιακού μας;

Η ηγετική ομάδα δεν εννοεί να κατανοήσει ότι χωρίς αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει προοπτική, χωρίς τα δίκια μας θα ήμασταν απλώς ημέτεροι ρουσφετολόγοι. Για την διοίκηση Παπαντώνη είναι πλέον γνωστό πάει με όλους και με όλα, χωρίς αρχές, χειραγωγείται από δικηγόρους και πολιτευτές και αυτή με την σειρά της έχοντας άγνοια κινδύνου και αυταπάτες μεγαλείου χειραγωγεί έναν ολόκληρο κλάδο. Η καρικατούρα του Νικολιτσόπουλου πάνω στο αγροτικό θα μπορούσε να είναι εικόνα από ελληνική ταινία (είναι ο Γκόρτζος ή το πρωτοπαλίκαρο του ?). Για τους αυτοχαρακτηριζόμενους ως ταξικούς, τρομάρα τους, συνδικαλιστές τύπου Σαμαρά, το εργασιακό λύθηκε και παρακαλώ να μην τους χαλάτε τον ύπνο και την οικογενειακή γαλήνη. Χωρίς τσίπα πριν λίγους μήνες πήγαν στην συνδικαλιστική συνάντηση στον Βόλο με σκοπό να χαντακώσουν πρωτοβουλίες συναδέλφων, ντροπή.

Μετά από όλα αυτά διαβάσαμε μία ας την πούμε μελέτη, που θα παρουσιαστεί στον ας τον πούμε διάλογο, για την βιομάζα που θα μετατρέπεται σε πελέτα. Τι σχέση έχουν αυτά με μας, ακόμη και αν η ιδέα (και όχι βέβαια μελέτη) έχει κάποιο ενδιαφέρον, αυτό είναι για την επιχειρηματικότητα, την «πράσινη ανάπτυξη και τα πράσινα άλογα», όχι όμως για την επαγγελματική μας αποκατάσταση. …Και το γλείψιμο με φειδώ, αν με το ξεκίνημα γράφονται αυτά… «Η σημερινή Κυβέρνηση έχει δείξει από την αρχή την ευαισθησία της…»…τι πρόκειται να ειπωθεί στην συνέχεια; Παρακαλώ για διακριτικότητα, σεμνότητα, ταπεινότητα και λίγη αυτογνωσία, μην κάνετε «προτάσεις», η σιωπή είναι χρυσός. Όμως το ερώτημα, ποιος θα πάει σε ποιο διάλογο και τι θα πει είναι πολύ σημαντικό για να αγνοηθεί. Δεν έχουμε ούτε το μαχαίρι – ούτε το πεπόνι, δεν είμαστε οι κατάλληλοι ούτε θεσμικά – ούτε ουσιαστικά να κάνουμε προτάσεις για την οργάνωση της δασοπροστασίας, την δομή του πυροσβεστικού σώματος κλπ. Η πιθανότητα δε να εκτεθούμε και να αυτοπαγιδευθούμε σε αποσπασματικές και ατεκμηρίωτες προτάσεις, προτάσεις που εν τέλει θα χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα εναντίον μας είναι πολύ-πολύ σοβαρή. Στο κάτω-κάτω 5500 δασοπυροσβέστες θέλουν να γνωρίζουν ποιος θα τους εκπροσωπεί στο «διάλογο» και τι θα πει, δεν υπάρχει λευκή επιταγή στον οποιονδήποτε για οτιδήποτε.

pezoporos
δασοπυροσβέστης, περιβαλλοντολόγος – χαρτογράφος, περιβαλλοντική πολιτική

Στόχος του άρθρου είναι μία εκτίμηση του «συλλαλητηρίου», η καταγραφή της συνδικαλιστικής κατάστασης και μια προειδοποίηση για όλα αυτά που μπορούν να στραβώσουν και ίσως δεν υπάρξει χρόνος να διορθωθούν. Ο συνδικαλιστικός χρόνος είναι στο τέλος του, είναι άγνωστο αν θα υπάρξει χρόνος για διορθωτικές κινήσεις και αλλαγή πλεύσης. Αν κάποιος ακούει ίσως τουλάχιστον γίνουμε πιο προσεκτικοί με τον δήθεν διάλογο. Σίγουρα ακούν συνάδελφοι και φίλοι που αγωνίζονται να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μεσ’ το γκρίζο που μας περιβάλλει.
Τα γραπτά μένουν…