ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ – ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ

Το σχέδιο νόμου που διέρρευσε δεν αποτελεί κανενός είδους λύση – ούτε έχει θετικά στοιχεία όπως λένε κάποιοι και γράφουν κάποιες.

Δεν είναι λύση γιατί
• Επιδεινώνει τους όρους εργασίας για την συντριπτική πλειοψηφία η οποία του χρόνου θα δουλέψει 5 - 6 μήνες. Αν πάλι υπάρξει «ευέλικτη» αντιπυρική περίοδος ο χρόνος εργασίας θα κυμανθεί από 4 – 7 μήνες.
• Παρατείνει την κατάσταση αβεβαιότητας και ανασφάλειας αφού δεν ξεκαθαρίζει τι θα απογίνουν ο μεγάλος όγκος των δασοπυροσβεστών. Ιδιαίτερα υπό το φως του δεδηλωμένου στόχου εξάλειψης του θεσμού του εποχικού πυροσβέστη και της αναβάθμισης του ρόλου των «εθελοντών» που πιθανότατα προαλείφονται να καλύψουν το κενό.
• Οι συμβασιούχοι θα καλύψουν μέρος και όχι το όλον των 2000 οργανικών θέσεων επικουρικών και αυτές όχι αυτόματα και όχι από την πρώτη χρονιά. Οι επικουρικοί που θα προέρχονται από τις τάξεις μας θα είναι μικρό ποσοστό του συνόλου των συμβασιούχων εποχικών και ακόμα μικρότερο ποσοστό είναι αυτοί που φέρονται να έχουν προοπτική μονιμοποίησης στο Σώμα
• Η προοπτική για τους επικουρικούς είναι μια κουτσή και μίζερη προοπτική, βοηθητικοί υπάλληλοι (νισάφι πια) χωρίς μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη, στάσιμοι και έσχατοι στην πυραμίδα, υπάρχει και αξιοπρέπεια.
• Τέλος υπάρχει και η διάσταση του χρόνου, πόσες πενταετίες έχουμε στην ζωή μας για να μας εμπαίζουν μ’ αυτό τον σκαιό τρόπο.

Περιγράφουν τα παραπάνω κάποιου είδους λύση, υπάρχουν κρυμμένα θετικά στοιχεία (?). Το δούλεμα συνεχίζεται και δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν η κοπτοραπτική συνεχιστεί μέχρι την ψήφιση του νομοσχεδίου. Αλλά τι μπορούμε να περιμένουμε, τι μπορεί να διορθωθεί σ’ ένα κατάπτυστο κείμενο. Δεν αποκλείεται κάποια δήλωση/ έκφραση συμπάθειας ή πρόθεσης να το ξαναδούν το θέμα, από τον Παπουτσή ή ακόμα και τον Παπανδρέου στην Έκθεση Θεσσαλονίκης, αλλά δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από επικοινωνιακή διαχείριση.

Είμαι κάθετα ενάντιος σε όποια προοπτική συνεννόησης με τους ιδιοτελείς και ανόητους (sic) που "παίζουν" συνδικαλισμό στην καμπούρα μας. Αυτοί οι κύριοι είχαν συμπεριφορά αυλικού προς όλους μα ανεξαιρέτως όλους τους υπουργούς και μπράβου έως διαμορφωτή γνώμης (opinion maker) προς τους «συναδέλφους» τους. Η συνδικαλιστική ώρα ήταν δώδεκα πέρυσι τον Δεκέμβρη, ήταν δώδεκα και μισή τον Μάιο – Ιούνιο, τώρα είναι βαθιά μεσάνυχτα και η ευθύνη βαραίνει αυτούς και μόνο αυτούς. Καμιά συνεννόηση – κανένα συγχωροχάρτι σ’ αυτούς που τα γνωρίζανε όλα αυτά ήδη δύο μήνες (ίσως να έπαιξαν και ρόλο στην διαμόρφωσή τους) και ποιούσαν την νησαν (κοινώς έκαναν την πάπια).

Μόνη απάντηση μαζικές- δυναμικές ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ διαρκείας ΤΩΡΑ. Βαδίζουμε στο δρόμο χωρίς επιστροφή, να μην επιτρέψουμε να κατατεθεί το νομοσχέδιο, να μην επιτρέψουμε να ψηφιστεί.