Επιστροφή στην «Κλαυθμώνος»!

**ikaria** Τρι 27 Οκτ 2009, 08:39

Η «φτήνια» των μεθόδων εξαπάτησης που μετέρχεται ο δικομματισμός είναι διαρκής. Και επαναλαμβανόμενη.
Θυμίζουμε:
Στις εκλογές του 2000, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ «τσακώνονταν» για το αν θα έδιναν 150 ή αν θα έδιναν ...152 χιλιάδες δραχμές σύνταξη στους αγρότες. Το αποτέλεσμα εκείνης της ψηφοθηρίας, που είχε βγάλει στη δημοπρασία την ψήφο για δυο χιλιάρικα (σε δραχμές), ήταν ότι τελικά, μετά τις εκλογές, ούτε τα 150 χιλιάρικα έδωσαν, ούτε τα 152...
Στις εκλογές του 2004, οι εταίροι του δικομματισμού έβαλαν στο στόχαστρο τις ψήφους των συμβασιούχων. Των ανθρώπων, δηλαδή, που αφού πρώτα τους μετέτρεψαν σε «πειραματόζωα» των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων και της «απασχολησιμότητας», ήρθαν προεκλογικά να τους πνίξουν σε έναν ωκεανό ψέματος και δικομματικών κροκοδείλιων δακρύων. Τελικά, μετά τις εκλογές, οι «σωτήρες» έπαθαν αμνησία. Ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός, που προεκλογικά είχε μιλήσει «για τους 250.000 συμβασιούχους», αρνιόταν ότι είχε πει αυτή τη φράση...
Ο επόμενος πλειστηριασμός της ψήφου έγινε, με φόντο την πύρινη λαίλαπα, στις εκλογές του 2007 και έφτασε τα τρία χιλιάρικα (σε ευρώ πια). Στα δυο ολόκληρα χρόνια που ακολούθησαν, και στα «SOS» των κατοίκων της Πελοποννήσου και της Εύβοιας, ήρθε να προστεθεί ο οδυρμός των κατοίκων της Αττικής.
Ετσι περίπου στήθηκε το προεκλογικό σκηνικό κατά τις τρεις πρώτες εκλογικές αναμετρήσεις της νέας χιλιετηρίδας. Ωσπου φτάσαμε στις εκλογές του 2009, όπου μια από τις λέξεις - κλειδιά για την εξαπάτηση και την υποκλοπή της ψήφου ήταν τα προγράμματα «stage», διανθισμένα με μπόλικες αναφορές σε «αξιοκρατία», «διαφάνεια», «δημοκρατία» κι άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια.
Αλλά πριν ακόμα συμπληρωθούν οι πρώτες 30 μέρες της «νέας» διακυβέρνησης, έφτασε ο λογαριασμός της δημαγωγίας και του εμπαιγμού.
Και ο λογαριασμός είναι τόσο βαρύς, όσο και ο συμβολισμός:
Εκατό χρόνια μετά την επανάσταση στο Γουδί, οι πάτρωνες του «εκσυγχρονισμού», από τη μια, και της «επανίδρυσης», από την άλλη, γυρίζουν την Ελλάδα στην εποχή του Δηλιγιάννη και του «Τζουμπέ» (!), δηλαδή στην εποχή της πλατείας «Κλαυθμώνος», όταν κάθε κυβερνητική μεταβολή ισοδυναμούσε με το διωγμό των δημοσίων υπαλλήλων και με τις συνάξεις οδυρμού και κλαυθμού των τελευταίων στην έκτοτε ομώνυμη πλατεία...
Οι κληρονόμοι, λοιπόν, αυτής της ξεδιάντροπης κληρονομιάς, αφού επί μακρόν υπηρέτησαν (και υπηρετούν)
την πολιτική που βαφτίζει την ομηρία σε «εργασιακά δικαιώματα» (!), την ψηφοθηρία σε «ευκαιρία» (!), την στυγνή εκμετάλλευση σε «μαθητεία» (!), την εργασιακή γαλέρα, το δουλεμπόριο και την ενοικίαση λευκής σαρκός σε «κατάρτιση» (!), επιδίδονται πλέον σε μια εξίσου ξεδιάντροπη μετεκλογική τακτική:
Προσποιούνται τους ...στεναχωρημένους, επειδή, όπως λένε, δεν μπορούν (αν και το θέλουν τόσο πολύ...) να δώσουν λύση, καμώνονται τους «αγχωμένους» που αναζητούν εναγωνίως «προτάσεις» για το πώς θα «διευθετήσουν» το («ακανθώδες», όπως μελαγχολικά το περιγράφουν...) πρόβλημα των «stage»!
Μα, όμως, εδώ δεν πρόκειται για το τεχνοκρατικώς (!) «ακανθώδες», αλλά για το ταξικά δυσώδες αποτέλεσμα μιας ενσυνείδητης πολιτικής.
Της πολιτικής που θέλει τους ανθρώπους όχι εργαζόμενους, αλλά «απασχολήσιμους».
Της πολιτικής που με κοσμοπολίτικη λεκτική κομψότητα περιγράφει τους εργαζόμενους - λάστιχο ως ...«ελαστικά εργαζόμενους».
Της πολιτικής που διατείνεται ότι το σύγχρονο και το ρεαλιστικό (!) είναι το μοντέλο μιας κοινωνίας που θα κινείται ανάμεσα στα όρια της μισής ζωής, με μισή δουλειά, με ολόκληρη ανασφάλεια, με διαρκή ανέχεια, με καθόλου δικαιώματα, με τσακισμένες ελπίδες και με μαραζωμένα όνειρα.

Ε, λοιπόν, όχι!

Το σύγχρονο και το ρεαλιστικό, το μόνο σύγχρονο και το μόνο ρεαλιστικό που μπορεί να υπάρχει 123 χρόνια μετά από τις κρεμάλες που στήθηκαν στο Σικάγο για τους εργάτες που διεκδικούσαν να δουλεύουν για να ζουν και όχι να ζουν για να δουλεύουν, το μόνο σύγχρονο και ρεαλιστικό σε συνθήκες τεράστιας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και απογείωσης των τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων, το μόνο σύγχρονο και ρεαλιστικό για εκείνους, τους πολλούς, που παράγουν τον πλούτο κόντρα σε εκείνους τους λίγους που τον σφετερίζονται και τον ιδιοποιούνται, είναι ένα και μόνο:

Σταθερή και μόνιμη δουλειά, με μισθούς αξιοπρεπούς διαβίωσης, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Για όλους!

Αναδημοσίευση από: Επιστροφή στην «Κλαυθμώνος»! Rizospastis_plain_mini

Επιστροφή στην «Κλαυθμώνος»! Rizospastis_plain_mini

Δευ	Τρι	Τετ	Πεμ	Παρ	Σαβ	Κυρ
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31