Νέα Δίκη για Συμβασιούχους.

Λίγες μέρες μετά τη χαρμόσυνη για αρκετούς συμβασιούχους είδηση ότι η Ολομέλεια ΑΠ δικαίωσε όσους είχαν εκκρεμείς υποθέσεις πριν από τον Απρίλιο του 2001, οι συμβασιούχοι μάλλον θα ξαναβρεθούν πάλι έξω από το ανώτατο δικαστήριο, αφού τα συνταγματικά προβλήματα στη νέα δίκη - πιλότο μπορεί να επηρεάσουν ευρύτερες κατηγορίες.

Εναν νέο «Σταυρό Μαρτυρίου» καλούνται να σηκώσουν σε λίγα 24ωρα οι συμβασιούχοι, καθώς σε νέα δίκη - πιλότο που θα γίνει την Πέμπτη στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου θα κριθεί ουσιαστικά η συνταγματικότητα των μονιμοποιήσεων για το διάστημα μετά το 2001, οπότε και άρχισε να ισχύει η απαγορευτική συνταγματική αναθεώρηση. Οι εισηγήσεις και η σχετική παραπεμπτική απόφαση του εργατικού τμήματος είναι και πάλι δυσμενείς και αρνητικές για τους συμβασιούχους.


Ωστόσο, νέες ελπίδες δίνει καινούργια αρεοπαγιτική απόφαση που δικαίωσε πλήρως συμβασιούχους ΟΤΑ, ξεπερνώντας την αρνητική εισήγηση του αρμόδιου αρεοπαγίτη που επαναλάμβανε τη γνωστή κρίση της «τηλεφωνικής διάσκεψης» της Ολομέλειας ΑΠ (απόφαση 20/07), κατά την οποία με την αναθεώρηση του Συντάγματος (17/4/01) δεν είναι συνταγματικά ανεκτή καμία μετατροπή σύμβασης από ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου, ακόμα και αν στην πραγματικότητα καλύπτονται πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Τα κομβικά και σημαντικά στοιχεία στη νέα απόφαση είναι ότι τα πολιτικά δικαστήρια είναι ελεύθερα να κρίνουν και να δικαιώσουν τους συμβασιούχους, εφόσον καλύπτουν προϋποθέσεις του διατάγματος Παυλόπουλου (ΠΔ 164/04) για τις ανανεούμενες και ενεργές συμβάσεις.

Τα δικαστήρια δεν εμποδίζονται να κρίνουν τις υποθέσεις αυτές και να δώσουν τον σωστό χαρακτηρισμό της εργασιακής σχέσης από το γεγονός ότι το ΠΔ 164 προέβλεψε μια διοικητική διαδικασία (μέσω ΑΣΕΠ).

Λίγες μέρες μετά τη χαρμόσυνη για αρκετούς συμβασιούχους είδηση ότι η Ολομέλεια ΑΠ δικαίωσε όσους είχαν εκκρεμείς υποθέσεις πριν από τον Απρίλιο του 2001, οι συμβασιούχοι μάλλον θα ξαναβρεθούν πάλι έξω από το ανώτατο δικαστήριο, αφού τα συνταγματικά προβλήματα στη νέα δίκη - πιλότο μπορεί να επηρεάσουν ευρύτερες κατηγορίες.

Πρόταση. Στη δίκη στις 28/4/11 στην Ολομέλεια το εργατικό τμήμα προτείνει να κριθεί αντισυνταγματικός ο νόμος 3051/02 που έδωσε 2μηνη παράταση στην προθεσμία για μονιμοποιήσεις που είχε δώσει ο ν. 2839/00, που ίσχυσε λίγους μήνες πριν από την απαγορευτική συνταγματική αναθεώρηση.

Το Β' τμήμα ΑΠ δέχεται ότι το Σύνταγμα σε μεταβατική διάταξη (άρθρο 118 παρ. 7) επέτρεψε να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες μονιμοποίησης του ν. 2839/00 που ήταν εκκρεμείς κατά τη συνταγματική αναθεώρηση.Κρίνει όμως (644/10) ότι πέρα από εκείνο το σημείο δεν μπορούσε να επιτραπεί άλλη μετατροπή συμβάσεων λόγω της απαγόρευσης του αναθεωρημένου Συντάγματος (άρθρο 103 παρ.08). Συνεπώς η παράταση που έδωσε ο ν. 3051/02 για την υποβολή σχετικών αιτήσεων είναι αντισυνταγματική.

Στην ολομέλεια
«Μάχη» για να ξεκαθαρίσουν οι αντιφάσεις

Η υπόθεση θα πρέπει λογικά να παραπεμφθεί στην πλήρη ολομέλεια ΑΠ, όπου είναι βέβαιον ότι θα δοθεί «μάχη». Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να δώσει μια πειστική απάντηση πώς είναι δυνατό να θεωρείται αντισυνταγματικός ένας νόμος που εκδόθηκε λίγο μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος δίνοντας μικρή παράταση για μονιμοποιήσεις, τη στιγμή που έχει κριθεί συνταγματικά ανεκτό το ΠΔ 164 (διάταγμα Παυλόπουλου), που επέτρεψε (για τελευταία φορά) μονιμοποιήσεις, σχεδόν τριάμισι χρόνια μετά τη συνταγματική αναθεώρηση - απαγόρευση.

Στη δίκη - πιλότο πρέπει να ξεκαθαρίσουν οι αντιφατικές αυτές θέσεις που θα κρίνουν την τύχη πολλών. Στη συγκεκριμένη υπόθεση συμβασιούχος μηχανικός του ΤΕΕ αρνήθηκε αρχικά την κατάταξή του που μπορούσε να γίνει σε μόνιμη θέση βάσει του ν. 2839/00. Αργότερα το μετάνιωσε και υπέβαλε νέα αίτηση με βάση τον ν. 3051/02 (που παρέτεινε τις προθεσμίες αιτήσεων), η οποία έγινε δεκτή. Δεν μπόρεσε να πληρωθεί όμως για την εργασία σε μόνιμη πλέον θέση, γιατί το Ελεγκτικό Συνέδριο έκρινε αντισυνταγματικό τον ν. 3051/02 λόγω του αναθεωρημένου Συντάγματος, άποψη που υιοθετεί και το Β' τμήμα ΑΠ παραπέμποντας την υπόθεση στην Ολομέλεια ΑΠ, λόγω αντισυνταγματικότητας.

Απο εφετείο
Δικαίωση για δύο εργαζόμενους

Τη δυνατότητα διεξόδου για πολλούς συμβασιούχους δείχνει η απόφαση 590/11 του ΑΠ που δικαίωσε δύο εργαζόμενους στον Δήμο Ανω Σύρου, που άρχισαν να εργάζονται τον Αύγουστο 2002 με συμβάσεις έργου σε υπηρεσίες ΚΕΠ μέχρι τον Φεβρουάριο 2004. Στη συνέχεια καταρτίστηκαν νέες συμβάσεις σταδιακά μέχρι τον Αύγουστο 2004, τον Μάρτιο 2005, τον Απρίλιο 2006 κ.ο.κ.

Οι συμβασιούχοι προσέφυγαν δικαστικά υποστηρίζοντας ότι καλύπτουν στην πραγματικότητα πάγιες και διαρκείς ανάγκες και πρέπει να θεωρηθεί ότι παρέχουν εργασία με σύμβαση αορίστου χρόνου. Η εισήγηση του αρεοπαγίτη Σ. Δρινέα ήταν δυσμενής γι' αυτούς, κρίνοντας ότι λόγω της συνταγματικής απαγόρευσης το 2001 ήταν αδύνατη η μονιμοποίησή τους.

Ομως το τμήμα δικαίωσε τελικά ομόφωνα τους συμβασιούχους, ξεπερνώντας τα συνταγματικά προβλήματα της εισήγησης, δίνοντας άλλη διέξοδο.

Κατά τον ΑΠ ήταν δυνατή η μετατροπή των συμβάσεών τους κατ' εφαρμογή των προϋποθέσεων του ΠΔ 164/04, καθώς εμπίπτουν στις σχετικές διατάξεις με βάση τα περιγραφόμενα περιστατικά, παρότι η αγωγή τους δεν στηριζόταν καθόλου στις διατάξεις του ΠΔ αυτού.

«Η πρόβλεψη στο ΠΔ ότι μεσολαβεί για την αναγνώριση της σχέσης ως αορίστου χρόνου διοικητική διαδικασία (ΑΣΕΠ) δεν μπορεί να αποκλείσει τα δικαστήρια -υπογραμμίζει ο ΑΠ- κατά την άσκηση του δικαιοδοτικού έργου τους, που υπαγορεύεται από το Σύνταγμα, το δικαίωμά τους να ερευνήσουν την ύπαρξη των προϋποθέσεων που προσδίδουν στη σχετική εργασιακή σχέση τον χαρακτήρα της σύμβασης ή της σχέσης εργασίας αορίστου χρόνου»...

πηγή: ΕΘΝΟΣ online

Η πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου με την οποία δικαιώνονται οι προ του 2001 συμβασιούχοι και ανοίγει ο δρόμος και για τους υπόλοιπους, εκτός από τη νομική διάσταση που είναι υψίστης σημασίας έχει και πολιτική. Οι δικαστές του ανώτατου δικαστηρίου στην πραγματικότητα στάθηκαν απέναντι σε όλες τις Κυβερνήσεις της τελευταίας 30κονταετίας, για να καταδείξουν την κοροϊδία την οποία έχουν υποστεί χιλιάδες άνθρωποι που υποχρεώνονταν να υπογράφουν συμβάσεις εργασίας ακόμα και μιας μέρας! Μια ακόμα υπόθεση θα κριθεί το προσεχές διάστημα σε ανώτατο δικαστικό επίπεδο: Η προσφυγή επιστημονικών και κοινωνικών φορέων κατά της συνταγματικότητας του ίδιου του μνημονίου, ενώπιον της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για την οποία υπάρχει επίσης αρνητική εισήγηση όπως ακριβώς και στον Άρειο Πάγο. Μήπως αρχίζει κάτι να αλλάζει στον χώρο της δικαιοσύνης, στην προσπάθειά της να ανακτήσει το τρωθέν κύρος της; Την ιστορική απόφαση του Αρείου Πάγου, ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ οι εργατολόγοι Αλέξης Μητρόπουλος και Δημήτρης Περπατάρης και ο πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας Αντώνης Ρουπακιώτης. Και οι τρεις έχουν κληθεί να υπερασπιστούν συμβασιούχους, επομένως η δική τους ανάλυση διαφωτίζει την απόφαση εν αναμονή της καθαρογραφής της.

Αλέξης Μητρόπουλος, εργατολόγος: Το ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό


Πρέπει όλοι να περιμένουμε το σκεπτικό και τους νομικούς ισχυρισμούς της απόφασης, ώστε με ψυχραιμία να αξιολογήσουμε τη «χωρητικότητα» των νομικών της παραδοχών.

Οι πληροφορίες, που συνέλεξαν οι ειδικευμένοι εργατικοί συντάκτες, μάς οδηγούν στη διαπίστωση ότι η πλήρης (μείζων) Ολομέλεια του Αρείου Πάγου επανήλθε στην προ του 2007 άποψή της ότι για τους κατ’ όνομα συμβασιούχους ορισμένου χρόνου ή έργου, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των φορέων του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, ισχύουν οι διατάξεις του Ν. 2112/1920 (άρθρο και του Ν. 3239/1954 που καθιστούν αυτές τις συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Το μεγάλο νομικό ενδιαφέρον της υπόθεσης έγκειται στο ότι ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι δεν φαλκιδεύεται η δικαστική κρίση για τον νομικό χαρακτηρισμό μιας εργασιακής σχέσης, ούτε δεσμεύεται από αυτόν που θα προσδώσει ο νόμος ή η σύμβαση ή άλλη κανονιστική πράξη και ότι η δικαστική εξουσία, με βάση την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, έχει πρωτογενή αρμοδιότητα να χαρακτηρίσει την έννομη σχέση. Και ότι τα Δικαστήρια, κατά την άσκηση της αποκλειστικής τους αυτής αρμοδιότητας, δεν δεσμεύονται από την απαγόρευση του άρθρου 103 παρ. 8 εδ. β’ του νέου Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο «Απαγορεύεται η από το νόμο μονιμοποίηση προσωπικού... ή η μετατροπή των συμβάσεών του σε αορίστου χρόνου. Οι απαγορεύσεις της παραγράφου αυτής ισχύουν και για τους απασχολουμένους με σύμβαση έργου».

Η κρίση τους, αν επαληθευτεί η σχετική παραδοχή της απόφασης, είναι ελεύθερη, αφού η άνω απαγόρευση δεσμεύει μόνο τη νομοθετική λειτουργία. Πολλές βέβαια περιπτώσεις, που δεν ήχθησαν ενώπιον των αρμοδίων Δικαστηρίων, έχουν χάσει τις σχετικές αποσβεστικές προθεσμίες. Έτσι, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε τον ακριβή αριθμό των συμβασιούχων που τυχόν εμπίπτουν στο σχετικό σκεπτικό της απόφασης.

Όπως όμως έχουμε παγίως υποστηρίξει, το κράτος οφείλει να απαλλάξει όλους τους συμβασιούχους (που εμπίπτουν στο νομικό ρυθμιστικό πεδίο της απόφασης) από τους δαπανηρούς και χρονοβόρους δικαστικούς αγώνες, αφού το ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό.

Δηλαδή πρέπει, μετά τη δημοσίευση της καθαρογεγραμμένης απόφασης, να τους εντάξει στους οικείους φορείς του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα με σχετική διάταξη νόμου, αφού η νομοθετική αυτή ρύθμιση δεν θα προσκρούει στην παραπάνω ειδική συνταγματική απαγόρευση, αλλά θα αποτελεί υλοποίηση της ανωτέρω απόφασης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.

Αυτό πρέπει να ισχύσει και για όσους πληρούν τις σχετικές προϋποθέσεις που θέτει η απόφαση, ανεξαρτήτως αν προσέφυγαν ή όχι στη Δικαιοσύνη.

Είναι σημαντικό μέσα στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του αντικοινωνικού Μνημονίου να υπάρχουν συντεταγμένες λειτουργίες, που δεν υπακούουν στο πνεύμα του και στις εντολές των δανειστών μας ως προς τα εργασιακά ζητήματα, αλλά μένουν πιστές στη συνταγματική νομιμότητα που, εν προκειμένω, συμπίπτει και με την ευρωπαϊκή νομιμότητα όπως αυτή προκύπτει από την απόφαση του ΔΕΚ (τώρα Δικαστήριο της Ε.Ε.) της 23.4.2009 που αφορά στο νομικό καθεστώς των συμβασιούχων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των Υπηρεσιών τους.



Δημήτρης Περπατάρης: Αφετηρία και όχι κατάληξη των αγώνων.


Το αποτέλεσμα της Διάσκεψης της Πλήρους Ολομελείας του Α.Π., το πλήρες σκεπτικό της οποίας θα γνωρίζουμε όταν δημοσιευθεί, είναι αναμφίβολα θετικό. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τις δυο εισηγήσεις τόσο του Εισηγητή Αρεοπαγίτη όσο και του Εισαγγελέα του Α.Π. Επιπλέον εκδίδεται σε μια βεβαρημένη κοινωνικά και οικονομικά περίοδο που έχει επίκεντρο τις ελαστικές μορφές εργασίας αποτελώντας ένα σαφέστατο μήνυμα προς τις πολιτικές ηγεσίες.

Η απόφαση εκδόθηκε σε μια συγκεκριμένη υπόθεση επί της αγωγής, καθαριστριών με σύμβαση μιας ημέρας (!) της ΟΠΑΠ Α.Ε. που είχαν 20ετή προϋπηρεσία με αλληλοδιαδοχικές συμβάσεις μίας (!!) ημέρας. Ο Άρειος Πάγος ξεπέρασε το θέμα της δήθεν Συνταγματικής απαγόρευσης(άρθρο 103 του αναθεωρημένου Συντάγματος), με το δεδομένο ότι οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι είχαν προϋπηρεσία πριν από το 2001. Το μεγάλο νομικό στοίχημα της αμέσως επόμενης περιόδου είναι αν από τα Πρωτοδικεία που θα απασχοληθούν με την εκδίκαση αγωγών και αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων των υπό γενικευμένη απόλυση συμβασιούχων θα επεκτείνουν την προστασία αυτή και στις νεότερες γενιές συμβασιούχων, δηλαδή όσους απασχολούνται μετά το 2001, ιδιαίτερα αυτούς που δεν τακτοποιήθηκαν με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου, όσους εργάζονται με νέες νομικές και πραγματικές μορφές εκμετάλλευσης , όπως είναι οι συμβάσεις δήθεν «έργου» και οι συμβάσεις μέσω προγραμμάτων Stage.

Οι επόμενες νομικές μάχες έχουν να κάνουν με τη νομολογιακή ερμηνεία και εφαρμογή της απόφασης του Αρείου Πάγου από τους δικαστές των κατώτερων πολιτικών δικαστηρίων, δηλαδή στην ουσία τους αν θα ελέγχεται η αληθινή σχέση εργασίας με κριτήριο την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών ή αν θα αποτελέσει αποφασιστικό κριτήριο η δήθεν απαγόρευση του άρθρου 103 του Συντάγματος που ορίζει όμως ότι απαγορεύονται οι με νόμο μετατροπές των συμβάσεων εργασίας ή έργου σε αορίστου χρόνου. Πρόκειται για ένα ανοικτό στοίχημα που μένει στην πράξη να κερδηθεί.

Κατά την άποψή μου η κρίση του Αρείου Πάγου ότι υπάρχει δικαίωμα δικαστικής αναγνώρισης των σχέσεων αυτών ως αορίστου χρόνου για τους συμβασιούχους που καλύπτουν πάγιες διαρκείς ανάγκες αποτελεί σε κάθε περίπτωση θετικό πρόκριμα και για τις άλλες κατηγορίες συμβασιούχων.

Προπάντων όμως τη θεωρώ μια εξαιρετική αφορμή για να αναλογιστούν όλοι καλά πριν επιμείνουν στις αδιέξοδες πολιτικές του παρελθόντος που μέχρι σήμερα αναπαράγουν και διαιωνίζουν ένα πρόβλημα στην ουσία του πολιτικό, οικονομικό και εργασιακό και πάντως δευτερευόντως νομικό. Ο δρόμος πάντως παραμένει ανοιχτός. Θα είναι όμως πορεία διαρκούς αγώνα μέχρι και την τελική δικαίωση.



Αντώνης Ρουπακιώτης, πρώην πρόεδρος ΔΣΑ: Μια οφειλόμενη απόφαση.


Όφειλε την απόφαση αυτή ο Άρειος Πάγος στην ελληνική κοινωνία για να ανακτήσει ένα μέρος από την αξιοπιστία του, που εκμηδενίστηκε κυρίως από το γεγονός ότι το καλοκαίρι του 2006 με την 18/2006 απόφασή της η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου περιέλαβε θετικές παραδοχές για τους συμβασιούχους, πλην όμως μόλις μετά εννέα μήνες, με τις περιλάλητες αποφάσεις (19-20/2007) περιέλαβε παραδοχές αντίθετες προς τις πρώτες -παρ' ότι στο μεταξύ δεν άλλαξε η νομοθεσία- κι έτσι ενταφίασε τις υποθέσεις των συμβασιούχων.

Ωστόσο ως προς την απόφαση αυτή είναι αναγκαίο να αναμείνουμε την καθαρογραφή της, για να διαπιστώσουμε, αν γίνεται διάκριση μεταξύ των προσληφθέντων πριν και μετά το 2001 και να βεβαιωθούμε για το εύρος των δυνατοτήτων που δημιουργούνται για τους συμβασιούχους. Παρά την επιφύλαξη αυτή:

α) Διασφαλίζεται η θέση των εργαζομένων του ΟΠΑΠ, που απασχολούνται σε διάρκεια δεκαετιών και υποχρεώνονται να συνάπτουν συμβάσεις μιας ημέρας, καθώς και οι όμοιες προς αυτές υποθέσεις.

β) Ως προς τις άλλες υποθέσεις συμβασιούχων μπορούν να αντληθούν από την απόφαση της Ολομέλειας Αρείου Πάγου υπερασπιστικά επιχειρήματα, ώστε, παρά την εκ συστήματος ψευδεπίγραφη μορφή των συμβάσεών τους ως έργου ή ορισμένου χρόνου, να μπορεί το δικαστήριο, ως το μόνο αρμόδιο, να κρίνει αυτές ως εργασιακές και αν κατά τη διάρκεια αυτών καλύπτονται από τους εργαζόμενους πάγιες ανάγκες να αποκτούν τη μορφή αορίστου χρόνου με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

γ) Σε κάθε περίπτωση η τελευταία απόφαση δημιουργεί ένα διαφορετικό νομολογιακό πλαίσιο, αποφορτίζει τους δικαστές ουσίας τόσο από τα δεσμά των 19-20/2007 αποφάσεων της Ολομέλειας όσο και από άμεσες παρεμβάσεις παλαιότερης ηγεσίας του Αρείου Πάγου -πρόσφατα δε με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι παρόμοια παρέμβαση επιχειρήθηκε και από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.

πηγή: Η ΑΥΓΗ