ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΛΕΣΒΟΥ

Εσχάτως βιώνουμε την επιδρομή της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης στους συμβασιούχους του Δημοσίου παρά τα προεκλογικά ταξίματα ή έστω την ένοχη σιωπή κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Οι Συμβασιούχοι είμαστε μεγάλο τμήμα του κόσμου της εργασίας, από τα πιο εκτεθειμένα και ανασφαλή. Η επιδρομή συνοδεύεται από την παράλληλη επιχείρηση απαξίωσης των συμβασιούχων ως ανθρώπων και ως εργαζομένων, «βολεμένοι, ανάξιοι, προσκυνημένοι» είναι μόνο μερικά απ’ αυτά που ακούγονται ή υπονοούνται. Παράλληλα μιλούν για τις ίσες ευκαιρίες των «προβάτων» (συμβασιούχων και ανέργων) στην ζούγκλα της αγοράς εργασίας απέναντι στα «λιοντάρια και τις ύαινες» (κράτος και εργοδότες).

Τι υποκρισία…, αυτοί που δημιούργησαν και ανδρώσανε την εργασία χωρίς δικαιώματα και χωρίς αύριο, αυτοί που τάξανε, αυτοί που παίξανε με τις αγωνίες και τις προσδοκίες των νέων ανθρώπων, τώρα τους εγκαλούν και τους χλευάζουν. Όμως και εμείς δεν είμαστε ανεύθυνοι, είναι η ευθύνη του ποντικιού που κοιτάζει το δόλωμα και δεν βλέπει τη φάκα, θέλαμε να πιστέψουμε στις υποσχέσεις και ίσως διαπραγματευτήκαμε με ενέχυρο την αξιοπρέπειά μας. Αλλά την κύρια και ουσιαστική ευθύνη την έχουν αυτοί που θεσμοθέτησαν μια ποικιλία συμβάσεων, είναι αυτοί που προσλαμβάνουν και ανανεώνουν συμβάσεις κατά πως τους βολεύει και αυτοί είναι το κράτος και τα συνένοχα «αυτοδιοικητικά» παρακλάδια του. Δεν κρατούν ομήρους μόνο τους Συμβασιούχους, μέσω αυτού του μηχανισμού διαχειρίζονται και ελέγχουν όλη την κοινωνία.

Κάτω από την πίεση της ανεργίας και της επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας, δυστυχώς οι εργαζόμενοι διακρινόμαστε σε «βολεμένους» και ανασφαλείς. Το επίσημο και νόμιμο συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει απάντηση η οποία να γεφυρώνει αυτή την διάκριση. Τα σωματεία των μονίμων υπαλλήλων δεν κάνουν πλήρη μέλη τους συμβασιούχους, ούτε οι ανάγκες και τα αιτήματά τους είναι κύριο μέλημά τους. Φαιδρά επιχειρήματα, όπως για τους αντιπροσώπους που δεν θα γίνονται δεκτοί στα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν ικανοποιούν καν την κοινή λογική. Τα σωματεία δεν είναι πρώτα νομικά πρόσωπα, πρώτα οφείλουν να είναι κύτταρα συσπείρωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων. Ακόμα και η τυπική συμπαράσταση δεν είναι δεδομένη.

Όλοι οι Συμβασιούχοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, «επιχειρηματίες» οδοκαθαριστές με συμβάσεις έργου, μισθωτοί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δήθεν και αέναα εκπαιδευόμενοι (stagier) και οι σύγχρονοι σκλάβοι οι «επινοικιαζόμενοι». Ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, ψωμί και μέλλον δεν νοείται γι’ αυτό κατά την γνώμη μας το δικαίωμα στη ζωή ταυτίζεται με το δικαίωμα στην εργασία, συνάδερφοι δεν μπορούμε παρά να επιλέξουμε την ζωή. Το πρώτο βήμα είναι να σηκώσουμε το κεφάλι - ορισμένοι το σηκώσαμε. Το δεύτερο να οργανωθούμε - αρκετοί από τον χώρο τον Ο.Τ.Α. οργανωθήκαμε και συμμετέχουμε στο νεοσύστατο σωματείο μας. Το τρίτο βήμα, αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι να γίνουμε πολλοί και παράλληλα να δείξουμε συνέπεια στους στόχους μας και διάρκεια στην κινητοποίησή μας.

Επιδίωξή μας είναι η κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, που να μην έχουμε αμφιβολίες, είναι πάντοτε σε βάρος των εργαζομένων. Το άμεσα ζητούμενο είναι η διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους όσους το δικαίωμα στην εργασία αμφισβητείται, είναι να αποκρουστούν οι μαζικές απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων. Τα διλήμματα «αξιοκρατίας» κατ’ εξοχήν αφορούν αυτούς που σχεδιάζουν και υλοποιούν πολιτικές, όχι εμάς που απλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Νομικά τερτίπια δεν θα επιτρέψουμε να μας αποπροσανατολίσουν, οι αποφάσεις είναι πολιτικές, το κόστος κοινωνικό, όσο για τα δικαστήρια αυτά κυρίως συνυπογράφουν τις ήδη ειλυμένες αποφάσεις και παγιώνουν συσχετισμούς.