ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ

Την ίδιαν ώρα ομπρός στην ξώπορτα κι αυτοί και τ᾿ άλογά τους,
ο γιος του Νέστορα κι ο αντρόκαρδος Τηλέμαχος, στάθηκαν.
Κι ο Ετεωνέας, που ο πολυξάκουστος Μενέλαος σύντροφο του
τον είχε μπιστεμένο, βγαίνοντας, μόλις τους είδε, τρέχει
στο βασιλιά να πάει το μήνυμα, περνώντας το παλάτι’

κι ως στάθη πλάι του με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:
«Άκου, Μενέλαε θεογέννητε, μας ήρθαν κάποιοι ξένοι,
δυο νιοί, και μοιάζει να ‘ναι η φύτρα τους από το Δία το μέγα.
Μον᾿ πες μου, τ᾿ άτια να ξεζέψουμε τα γρήγορα, για σε άλλου
σπίτι να πούμε να τραβήξουνε, να φιλοκονευτούνε;»

Τότε ο ξανθός Μενέλαος θύμωσε κι απηλογιά του δίνει:
«Του Βόηθου γιε, πιο πριν ανέμυαλος, Ετεωνέα, δεν ήσουν,
μα τώρα ανέμυαλα μου μίλησες, μικρό παιδί σαν να ‘σουν.
Και μας συχνά μας φιλοκόνεψαν άνθρωποι ξένοι ως τώρα,
πριχού διαγείρουμε, κι ελπίζαμε στο Δία να μας γλιτώσει

μια μέρα από τα τόσα βάσανα. Μον᾿ έλα, λύσε τ᾿ άτια
των ξένων και πιο μέσα μπάσε τους, να φαν, να πιουν μετά μας.